Eerste dag dat we beide geen hoofdpijn meer hebben.
Ik heb nog nekpijn en rugpijn, Amber heeft nog rugpijn.
Al heel wat beter dus.
Dit ongeval heeft weer heel wat in de war gestuurd.
Kilian naar de revalidatie brengen is nu te voet en met de rolstoel. (gelukkig valt het weer goed mee)
Maar het nadeel is dan wel dat we per bezoek een halve dag kwijt.
Amber studeert wel zelfstandig in die momenten maar heeft wel nog begeleiding nodig.
(dit zal uiteraard ook wel evolueren en veranderen en zal ze me met de jaren minder nodig hebben en meer zelfstandig kunnen doen. Het is een woelig jaar voor ons geweest tot nu toe.)
Kilian naar school doen, moest ik hem nu ook begeleiden tot aan het station met de rolstoel en met zijn krukken mee. Dan kon hij vanaf het station in Kortrijk met de bus naar school.
De studeerplanning voor Amber ook helemaal in de war. Studeren met hoofdpijn, rugpijn, nekpijn is niet zo evident maar ze geeft niet op. We zijn toch wel 2-3 weken kwijt. Zonder dat ongeval zou ze nu veel verder geweest zijn.
Ik hoop dat ze rond geraakt met de leerstof maar ik vrees er voor. Tmeiske heeft ook niet veel chance. Eerst heel wat tijd kwijt en examens moeten uitstellen door Kilian zijn ongeval. Nu achter zitten met de leerstof door het auto ongeval.
We zijn klaar met Murphy's law. Het eerste deel van het jaar is alles dat je niet wil tegenkomen gebeurd. Nu mag die voor de komende 50 jaar uit ons leven verdwijnen.
Zelfs met alles is Amber geslaagd voor economie, techniek theorie en techniek praktijk.
š
Geen opmerkingen:
Een reactie posten